ගත දැවටූ
ගතට දරාගත නොහැකිව
ඇද වැටෙන්නට ළංවූ
ලොකු චීත්ත ගවුමේ....
පුංචි මල් පමනි දුටුවේ....
සිංහල ද දෙමළ ද මුස්ලිම් ද
ජාතියක් නැත පෙනුනේ....
අවුවටම පිච්චුනු
පිටටම බඩත් ඇළුණු
ඇටකටුම පමනක්ය තිබුණේ....
මාවතේ වෙසෙන්නෙද
සිඟමන් යදින්නෙද
හුරුබුහුටි පුංචි මුහුණේ
නැතේ ලියැවී තිබුණේ....
එනමුදු ඇය යදියි....
සිඟමන් නොව
රැකගන්නට
බඩ වියත නොව
මිළින වන්නට අර අදින
ජීවිතය.....
මං මුළාව දුවයන
මනුෂ්‍යත්වය...
කාටවත් නොපෙනෙන
ආශ්චර්යය.....
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDelete