සුහුඹුල් ප්‍රේමයක....

සුහුඹුල් ප්‍රේමයක

යටගියාවේ මතක

හදවතට තුරුළු කර

හිනැහුනෙමි ප්‍රිය සබඳ

යෞවනේ සිහින තුල

ගොතා මම නුඹෙ රුවම

දුර ඉදන් හිනැහුනෙමි

තනා මන්දිර යසට

හද ගැහෙන රාව ගෙන

පබැඳ මම නුඹ ගැනම

හිඳිමි විරසක නොවී

ඒ සිහින තුල කිමිද

සඳ ඇති රැයක.....

සඳ ඇති රැයක

තුරු පත් අතර

සැඟව වැලපෙති

රෑ බදුලු තෙම...

හදවත් දෙකක

ඇවුළුණු දුකට

සියොතුත් ගොළුව

නිහඬයි ලොව...

කඳුලක් සමඟ

තනිකම මිසෙක

නැත කිසි උරුම

නටඹුන්ව පෙම...

පෑල විය හැන්දෑවෙ අහසේ

පෑල විය හැන්දෑවෙ අහසේ

හිරු හිමින් ගමනකයි වුන්නේ

කුරුල්ලන් මං මුළා වීලා

අහන් වුන්නා හඬන සද්දේ

පොතේ අන්තිම පිටුව යන්නේ

අළුත් පොතකට සල්ලි ඕනේ

පන්තියේ ළමයින්ගෙ මැද්දේ

බැනුම් නැතිනම් තමයි අම්මේ

කුසට අහරක් නැතිව බිළිඳා

හඬයි මවු වෙත  බැල්ම රන්ඳා

දෙන්න කිරි බිඳු නොමැති හන්දා

මවු තැවෙයි නෙතු කඳුළු රන්දා

උදේ ඉඳලම පාරෙ වුන්නේ

ඉදළටයි කරගැටත් දැම්මේ

උනක් හැදිලා කරුමෙටම අද

දවස් භාගෙක පඩිය දුන්නේ

අඹු දරුන්ගේ ගිනි නිවන්නට

අකුරු කරනට සහය වන්නට

පාර අමදින පියා මිස වෙන

නැතිය පිහිටක් දිවි ගෙවන්නට

දෙනෝ දාහක් සෙනඟ මැද්දේ

අතරමං වූ මහ සෙනඟ ඇත්තේ

එදිනෙදා ජීවිතය ගොතමින්

දිවි ගෙවන්නට සටන් කරමින්

මේ මගේ ලේත් රතුයි

උඹලාගෙ වගේම

මේ මගේ ලේත් රතුයි...

හඳ අල්ලන්ට හිතන්

ටිකක් උඩ පැන්නට

උඹලාට වගේ සින්නක්කර ඉඩම්

මට ඕනි නෑ හඳෙන්...

ඉතින් මොකටැයි

උඹලටයි මටයි සටන් පාට

මම බිම ඉඳන් උඩ පැන්නට

උඩ ඉන්න උඹලා වැටුනොත් හෙම

නැති වේවි හොයන්නට

උඹලාගේ කටුවත්

අවසන් ගෞරවය දක්වන්ටවත්....

හුදකලාව කවර නම් මුලාවක්ද….

හුදකලාව කවර නම් මුලාවක්ද….

ආකහේ ඈතම තරු දුරට

මනෝ මන්දිර සැදිය හැකි…..

දේදුන්නේ පාට හතටත් වඩා

පාට ගා හැඩකල හැකි….

මහා මේරුවටත් වැඩි

බරක් හිසමත දැරිය හැකි….

සත් සමුදුරු තරම්

කඳුළු වැසි වැගිරිය හැකි….

හුදකලාව නම් මායාව

කවර නම් මුලාවක්ද…..

උණුහුමක් දැණුනු සැනින්

ක්ෂණයකින් පුපුරා ගොස්

ජීවිතේම උඩුයටිකුරු කරන….