නුඹ නාඩන් අරුන්දතී

නුඹ නාඩන් අරුන්දතී

අපි ඇඬුවට දුක ආවට

හිත සනසන

කෙනෙක් නැතත්

වැරදෙනකොට

හිනා වෙන්ට

බොහෝ සිටී

ලොව පුරාම

උන්ට බැරිද

හිනානොවී

වැරෙදෙන තැන් හදා දෙන්ට

කඳුළු අරන් හිනා වෙන්ට

අපිට ටිකක් උදවු වෙන්ට

අපි වැරදියි අරුන්දතී

උන්ට ඕනි අපේ දුකම

හිනාවකට අරන් යන්ට

                                                               උඹයි මායි පාගගෙන                                                                

උන්ට ඕන ගමන යන්ට

දවසක් අපටත් එයි නොවැ

හිනාවෙන්ට කඳුළු පිහන්

උඹ හිටපන් හිත ගල්කර

අහිතක් නොහිතා උන් ගැන            

නුඹ මගේ සඳපාන

නිල් නුවන් යුග සිනහ කැන්ඳන

සිනා සරි මුව සෙනෙහෙ රන්ඳන

හෙලන බැල්මේ දෙසිත් බන්ඳන

නුඹ මගේ සඳපාන නන්දන

ගලන ගඟුලක රාව නංවන

සරසනා බිඟු රැඟුම නෙළුමෙක

ලඟින් ඉඳ තනි නොතනියේ

වඩිනු රිසි වෙද මගේ සකිසඳ

සිහිනයේ මායාව නිරුවත

කඳුළ රඳවනු කෙලෙස දෙනයන

ලැග හදේ සෙනෙහස අරා

ඉසිඹුලන්නට හැකිද මා හැර

සුන්දරද කෙතරම්....

කොට්ට පුලුන් ගස් වල 

මල් පිපෙන කාලෙ ආවම

දුවන් යන්නෙම හිත 

‘ඩී හතර’ පුංචි ඇල ගාවට......

පැල ගොයම හිනැහෙන කාලෙට

මුරයට වතුර දෙන්නට විදානේ ඇළ ඇරියම

මහ ඇළ ළඟ බෝක්කු කට ළඟ

එතුවක් රැඳී වුන් කොට්ට මල්

පෝලිමට ඇදෙනවා පුංච් ඇළ දිගටම.....

ඇළ ගාව රැකගෙන ඉඳගෙන

මල් ඇහිඳින එකයි අපේ සෙල්ලම

වැඩියෙන්ම මල් එකතු කෙරුවම

සතුටයි දැනුනෙ පිරී ඉතිරුන......

පුංචිම දෙයක් ඇති එකල සතුටට

ඇඬුවට අහිමි දේවලට අද අප

එනවනම් ආයෙමත් ඒ කාලෙ සුමිතුර 

සුන්දරද කෙතරම් ජීවිතය හැමටම.....

වහිනවනම් .....

වහිනවනම් වැස්සක්

සේදිලා යා යුත්තේ

වේදනාවයි හිත්වල...

කඳුළුයි ඇස්වල...

නුඹෙ අකුරු ඇහින්දම...

ඇහි පියන් රිදෙන්නම

නුඹෙ අකුරු ඇහින්දම

මගේ හිත පිරෙන්නම

දැනෙන්නෙම නුඹේ පෙම